HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιούνιος 2020. Είχαμε την τιμή να μιλήσουμε με έναν θρυλικό κιθαρίστα: τον Bill Harkleroad, γνωστότερο ως Zoot Horn Rollo. Διατέλεσε μέλος των Magic Band του Captain Beefheart, ηχογραφώντας μαζί τους μνημειώδη albums, όπως τα “Trout Mask Replica”, “Lick My Decals Off, Baby” και “Clear Spot”. Περιγράφει αυτή την περίοδο της ζωής του στην αυτοβιογραφία του με τίτλο “Lunar Notes: Zoot Horn Rollo’s Captain Beefheart Experience” (1998). Το 1974, ίδρυσε τους Mallard με άλλα πρώην μέλη των Magic Band. Ως solo καλλιτέχνης, έχει κυκλοφορήσει το εξαιρετικό “We Saw a Bozo Under the Sea” (2001) και το “The Mask Tracks” EP (2014). Το περιοδικό Rolling Stone τον επέλεξε στο #62 της λίστας με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Ποια είναι τα projects με τα οποία ασχολείστε αυτή την εποχή;
Βασικά, το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολούμαι είναι να κάνω μαθήματα. Φυσικά, κάνω μαθήματα στο Διαδίκτυο για 7 χρόνια συνολικά και στην τρέχουσα κατάσταση φαίνεται ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να παίξει και εγώ σταμάτησα να περιοδεύω εδώ και πολύ καιρό. Έτσι, ουσιαστικά, άλλαξα ριζικά τη ζωή μου, και έγινα διαδικτυακός δάσκαλος κιθάρας, αν και κάνω εξάσκηση τρεις ώρες κάθε μέρα και έχω projects στα σκαριά.
Πώς σας ήρθε η ιδέα να κάνετε το “The Mask Tracks” το 2014, που είναι εμπνευσμένο από μάσκες που δημιουργήθηκαν από τον Roger Evers;
Γνωρίζω τον Roger πιθανόν εδώ και 40 χρόνια. Είναι ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος, γλύπτης και έκανε αυτές τις μάσκες. Πήγα στο ατελιέ του και είδα τις μάσκες. Πίστευα ότι μου άρεσαν οι μάσκες, ήταν εμπνευσμένες, αλλά μου αρέσει η ιδέα να έχω κάτι πέρα απ’ ό,τι έχω μάθει μουσικά, με τη δική του μορφή λεξιλογίου. Μ’ αρέσει η ιδέα να έχω κάτι για να ενοποιήσω αυτό που έκανα και σκέφτηκα: «Εντάξει. Ας κάνω κάτι που δεν έχει όρια και θα μπορούσα απλώς να συνεχίσω με την εικόνα των μασκών και να δω αν θα δημιουργούσα μουσική γι’ αυτό». Αλλά μιλούσα με τις μάσκες ή τις αντέγραφα. Ανέκαθεν θα μ’ άρεσε να έχω κάνει μουσική για κάποια είδη τέχνης και είχα δίκιο, επειδή είναι πάντα δυσκολότερο όταν παίζεις κάτι που σου λένε να παίξεις, απ’ ότι να παίζεις κανονικά με το κανονικό λεξιλόγιό σου. Επομένως, η χρήση μάσκας ως πηγής για να κάνεις ένα κομμάτι είναι ελκυστική. Επίσης, έχω μια μάσκα την οποία κοιτάζω τώρα στο δωμάτιό μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλός στις μάσκες, οπότε τις κράτησα μπροστά μου (γέλια). Αυτή ήταν η βασική ιδέα.
Υπάρχει κάποιο concept πίσω από το solo albums σας “We Saw a Bozo Under the Sea” (2001);
Ναι, το ίδιο πράγμα. Αυτό αφορούσε ανθρώπους. Το “Elvis Beans” ήταν μια αυτοπροσωπογραφία, λόγω του “Big Eyed Beans From Venus” και υπήρχε μια σχέση ανάμεσα σ’ αυτό κι το ότι γεννήθηκα την ίδια μέρα με τον Elvis Presley (σ.σ: 8 Ιανουαρίου). To “Dancin’ With the Doorknob”: Όταν ήμουν παιδί, η αδερφή μου χόρευε. Χόρευε στην πόρτα και μετά μ’ έκανε να χορεύω μαζί της, μ’ έσπρωχνε πάνω στους τοίχους, όταν ήμουν 5 ή 6 ετών. Το “Still Living With Mom” είναι αρκετά προφανές. Έτσι, βασικά έχει σχέση μ’ ανθρώπους. Το “Don’s Secret” αφορά τον Don Van Vliet (σ.σ: Captain Beefheart). Απλώς όλα είναι πορτρέτα ανθρώπων. Έτσι, αυτό προσπάθησα να χρησιμοποιήσω ξανά ως έμπνευση: Έπαιζα ό,τι ήθελα, έχοντας εμπνευστεί από κάποια άτομα που είναι σημαντικά, τουλάχιστον για μένα.
Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να γράψετε την αυτοβιογραφία σας “Lunar Notes”;
Πολύ και νομίζω ότι το ανέφερα με ακρίβεια, μιλάμε για πολύ καιρό πίσω. Η αδερφή μου και ο πατέρας μου, δύο από τους καλύτερούς μου φίλους, απλώς πέθαναν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν ο Billy (σ.σ: συν-συγγραφέας του “Lunar Notes”) με προσέγγισε με την ιδέα να το κάνω, σκέφτηκα ότι ήταν μια σπουδαία στιγμή να έχω μια καθαρτήρια εμπειρία, απλώς το να διαβάσω εγώ για το δράμα των Beefheart. Φαινόταν δύσκολο. Ήταν μεγάλο πλήγμα για μένα να χάσω τόσο τον πατέρα μου όσο και την αδερφή μου σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ήταν αρκετά νέα. Απλώς σκέφτηκα: «Εντάξει, ας μιλήσω γι’ αυτό». Στην πραγματικότητα, το πρώτο μισό του βιβλίου ήταν δύσκολο για μένα, με ερωτήσεις που έγιναν στον Billy κι εμένα και πράγματα πάνω σ’ αυτό. Βασικά, σταμάτησα μόλις έγραψα το πρώτο τρίτο. Δεν ήθελα πλέον ν’ απαντώ σε ερωτήσεις, γιατί πήγαινε σε μια κατεύθυνση που δεν εκτιμούσα πραγματικά. Γι’ αυτό το μέρος του βιβλίου, έπρεπε να υποχωρήσω στους ανθρώπους που θα πλήρωναν για το βιβλίο, οπότε έπρεπε να γράψω πολλά για τους Beefheart και δεν ήθελα να είμαι πολύ αρνητικός. Προσπαθούσα να είμαι ρεαλιστής για το τι συνέβαινε. Για μένα, ήταν απλώς μια καθαρτήρια εμπειρία. Ήταν: «Εντάξει, αυτό συνέβη. Τώρα, προχωράω».
Όταν ηχογραφήσατε το “Trout Mask Replica” (1969), είχατε συνειδητοποιήσει ότι δημιουργήσατε ένα από τα καλύτερα albums όλων των εποχών;
(Γέλια) Όλοι το λένε αυτό, αλλά δεν θα πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα albums όλων των εποχών. Απλώς επειδή βρίσκομαι πολύ κοντά σ’ αυτό για να μιλήσω γι’ αυτό. Όχι, ήμουν 19 ετών. Ήξερα ότι αυτός (σ.σ: ο Don) προσπαθούσε να γίνει αφηρημένος καλλιτέχνης και γνώριζα τη δημιουργικότητά του και το πλήρες πακέτο του πολύ προβαρισμένου ηχητικού χάους και της ποίησης. Συμφωνούσα μ’ αυτό. Ήμασταν στη διαδικασία εξάσκησης για κάτι τέτοιο. Αρχίζει πραγματικά να σε αλλάζει και να μεγαλώνει μέσα σου. Όχι, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι 50 χρόνια αργότερα ακόμα θα μιλούσα γι’ αυτό. Αλλά θα ‘πρεπε; Ήμουν 19 ετών, δεν ήξερα πώς θα ‘ναι σε 50 χρόνια στο μέλλον. Η σύντομη απάντηση για σένα είναι: «Όχι, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα είχε τον αντίκτυπο που τελικά είχε». Υποθέτω ότι είμαι τυχερός που είμαι μέσα σ’αυτό, επειδή κάποιοι γέροι μπορούν να δουλέψουν on-line και να διδάξουν. Παίζω σ’ όλη μου τη ζωή. Αλλά είναι κάτι καλό, ξέρεις. Το γεγονός είναι ότι έκλεισα την πόρτα σε όλα αυτά πριν από πολύ καιρό, ώστε να μπορώ να κάνω τα δικά μου πράγματα.
Πόσο δύσκολο ήταν να αποκρυπτογραφήσετε τις ιδέες του Don στο album “Lick my Decals Off, Baby” (1970);
Είναι καλή ερώτηση. Πρέπει πραγματικά να το σκεφτώ. Δύσκολη αποστολή, όταν κάποιος χρησιμοποιεί πιάνο για να εκφράσει κάτι, αλλά στην πραγματικότητα δεν παίζει πιάνο. Δεν έκανα μουσική σημειογραφία. Κοίταζα κάτι, και αν χρειαζόταν, έπρεπε να τον σταματάω, ώστε να μπορώ να γράψω τα μέτρα του. Απλώς ακούγοντας μια κασέτα και ακούγοντας τον να κοπανάει, ήταν δύσκολο να τις αποκρυπτογραφήσεις. Δεν έκανα σημειογραφία. Αυτά τα μέρη ήταν πραγματικά δύσκολα. Σε τραγούδια όπως τα “Peon” και “One Red Rose”, μετακίνησα μέρη τους. Δεν άλλαξα τίποτα, σχεδόν καθόλου, ένα πράγμα εδώ και εκεί, αλλά άλλαξα τη σειρά των πραγμάτων για να τα κάνω πιο λογικά. Όταν του τα ξανάπαιξα, πίστευε ότι ήταν υπέροχα τραγούδια. Προφανώς δεν ήξερε με ποια σειρά ενορχηστρώθηκαν. Αυτά τα μέρη ήταν στην πραγματικότητα ευκολότερα επειδή έπαιζε στα λευκά πλήκτρα (γέλια). Λοιπόν, υπάρχει Ντο ματζόρε/Λα μινόρε και αν παρατηρήσεις, έπαιζε πράγματα με τα μαύρα πλήκτρα που είναι η πεντατονική κλίμακα Μι ύφεση μινόρε και Σολ ύφεση ματζόρε και ξεχώριζε τα λευκά και τα μαύρα πλήκτρα σε αντίθεση με το “Trout Mask Replica”. Μου αρέσουν αυτά τα δύο solo μέρη, είναι πολύ ωραία να τ’ ακούω.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το κιθαριστικό σας παίξιμο στο “Big Eyed Beans From Venus” από το album “Clear Spot” (1972);
Είναι ενδιαφέρον, μόλις απάντησα σ’ αυτό τις προάλλες. Οι άνθρωποι έχουν μια πραγματική σύνδεση με το τραγούδι. Φυσικά, τ’ όνομά μου που αναφέρεται σε αυτό, το κάνει να ξεχωρίζει, καθώς επίσης και το slide μέρος που έκανα. Αλλά βασικά, ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο που το παίζαμε εμείς και πολλοί άλλοι. Όταν χρησιμοποιείς το drop D κούρδισμα, το οποίο απλώς ρίχνει την έκτη χορδή της κιθάρας, αντί για την Μι, έχει μεγάλη σχέση τα ιρλανδικά τραγούδια των ναυτικών. Δεν είναι ένα στυλ που μου αρέσει. Δεν μου αρέσει πολύ να παίζω με τα δάχτυλα (fingerstyle), αλλά ήταν κάτι που κάναμε πολύ. Έτσι, ο ρυθμός άλλαζε προς έναν πιο Delta Blues ρυθμό, αλλά όλα τα κομμάτια του τραγουδιού ήταν πολύ απλά. Νομίζω ότι ήταν πολύ απλό τραγούδι.
Κατά τη γνώμη σας, τι έκανε τους Captain Beefheart and his Magic Magic τόσο μοναδικούς;
Αυτή είναι μια εύκολη απάντηση: ο Don Van Vliet. Ήταν ένα εξαιρετικά έξυπνο και εξαιρετικά δημιουργικό άτομο, αλλά νομίζω ότι όταν ήταν νεότερος ήταν απλώς επιρρεπής στην αδυναμία του να τα πάει πολύ καλά με άλλους ανθρώπους. Νομίζω ότι θα μπορούσε πιθανώς να είχε διαγνωστεί με κάτι, που θα μπορούσε να είναι πολλά πράγματα: Διπολικός, σύνδρομο Asperger, οποιαδήποτε συμπτώματα εμφανίζονται από άτομα που έχουν διαγνωστεί με αυτές τις διαταραχές. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι αν δεν ήταν σε αυτό το συγκρότημα το ‘69 ή ακόμα και πριν μπω εγώ στο συγκρότημα και κυκλοφορούσε έξω σήμερα, η καριέρα του θα είχε τελειώσει. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε διαγνωστεί. Αυτό δημιούργησε ένα πραγματικό δυναμικό άτομο με νοημοσύνη και δημιουργικότητα, αλλά επίσης και με την όχι και πολύ ωραία πλευρά του. Προσωπικά, αν είχα συναντήσει τ’ αλλα παιδιά: τον John French (σ.σ: “Drumbo” -drums), Mark Boston (σ.σ: “Rockette Morton” -μπάσο) και Art Tripp (σ.σ: “Ed Marimba” -κρουστά), θα είχαμε ένα blues συγκρότημα. Έτσι, όλη η δημιουργικότητα που έκανε τη μουσική να αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου και ν’ αντέξει σ’ όλα αυτά, είναι πραγματικά η δημιουργική του δύναμη.
Τα “Spotlight Kid” και “Clear Spot” έχουν πιο mainstream ήχο από τα “Trout Mask Replica” και “Lick My Decals Off, Baby” album. Ήταν σκόπιμο ή απλώς συνέβη;
Ναι, ήταν σκόπιμο. Σταδιακά άλλαξε διάφορα μέλη του συγκροτήματος. Δεν θυμάμαι πόσες αλλαγές έγιναν. Δεκαπέντε; Δεν θυμάμαι. Αλλά υπήρχαν άνθρωποι που ήταν στο συγκρότημα για τρεις μήνες. Δεν μπορούσαν να τον ανεχθούν. Δεν θα πω τόσο το “Clear Spot” γιατί το “Clear Spot” ήταν μια ωραία μεταβατική εκδοχή μεταξύ πρώιμου R’n’B, βασισμένο σε blues πράγματα που έδειχναν την ευφυΐα των Beefheart. Στην πραγματικότητα, όταν έγινε το “Clear Spot”, κρατήθηκε και περιορίστηκε από τον Ted Templeman (σ.σ: Van Halen, The Doobie Brothers) -τον παραγωγό του album- έξω από τον χώρο του studio. Τον κρατούσε μακριά για εμάς, ώστε να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς την τρέλα του. Ο Don στο “Spotlight Kid”, επιβράδυνε τα πράγματα επειδή τα “Trout Mask Replica” και “Lick My Decals Off” ήταν πολύ γρήγορα για να τραγουδήσει σ’αυτά. Ήταν λάθος του να απομακρυνθεί από μία -κατά τη γνώμη μου- πιο δημιουργική βερσιόν του συγκροτήματος. Νομίζω ότι το “Clear Spot” βρίσκεται σ’ ένα καλό μεσαίο σημείο. Δεν μου αρέσει το “Spotlight Kid”. Είναι προφανές σε όλες τις συνεντεύξεις μου, αν και υπάρχουν ένα ή δύο τραγούδια, για τα οποία πραγματικά θα πλήρωνα. Και μετά το τελευταίο album (σ.σ: “Unconditionally Guaranteed” -1974). Ήταν απλώς ένα συγκρότημα που δεν ήθελε να παίξει για τον Don. Αυτό έγινε και όλοι πιστεύαμε ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε, γιατί χρειαζόμασταν χρήματα. Ήμασταν φτωχοί. Ήταν εντάξει, αλλά μουσικά δεν ήμουν ευχαριστημένος με την κατεύθυνση.
Πιστεύετε ακόμα ότι είχατε υποστεί εγκεφάλου από τον Don Van Vliet; Το είπατε σε μια συνέντευξη, ότι πήγαινε στη βιβλιοθήκη και διάβαζε βιβλία για το πώς να κάνει πλύση εγκεφάλου σε ανθρώπους.
Ναι, το έκανα. Πόσο παλιά ήταν η συνέντευξη; (γέλια) Πρέπει να θυμάσαι συνέχεια αυτά που έχεις πει για 50 χρόνια. Έτσι, η αντίδρασή μου στις απαντήσεις, λόγω απώλειας μνήμης, λόγω ότι μεγάλωσα ως ενήλικας, θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Ξέρω ότι το είπα αυτό σε συνεντεύξεις σε περιοδικά, αμέσως μετά την διάλυση, όταν βγήκαμε και κάναμε τους Mallard. Στοιχηματίζω ότι υπήρχαν μερικά πράγματα που πιθανώς δεν θα ‘πρεπε να πω, που ήταν αληθινά και σωστά. Όμως, δεν μου αρέσει το γεγονός ότι τα είπα δημόσια.
Ήταν σε μια συνέντευξη του 1999 στην University of Oregon Voice.
Ναι, ξέρω τη συνέντευξη για την οποία μιλάς, γιατί γνώριζα τον δημοσιογράφο. Ήταν μαθητής μου. Αλλά ναι, προφανώς το έκανε. Μου το είπε νομίζω ο John French, ότι πήγαινε στη βιβλιοθήκη και ήταν πολύ επιρρεπής στην στέρηση ύπνου και χρησιμοποιούσε ανθρώπους τον έναν εναντίον του άλλου για να δημιουργεί και να ελέγχει. Έτσι, το γνώριζε πάρα πολύ καλά. Θα μπορούσε να κάνει ο,τιδήποτε. Δεν είναι το ίδιο, αλλά νομίζω ότι και ο Frank (σ.σ: Zappa), κατά κάποιον τρόπο, το έκανε με το συγκρότημά του, όχι τόσο εσκεμμένα όσο ο Don. Το έκανε πολύ καιρό νωρίτερα και μόλις είχα βγει από μια χίπικη σέχτα και ήμουν πολύ εύκολος για να καταπιεστεί. Ναι, είχα υποστεί (σ.σ: πλύση εγκεφάλου), στην πραγματικότητα, και έτσι το εξέλαβα, γιατί ήμουν ένα πολύ κατεστραμμένο άτομο που φοβόταν τόσο πολύ να πεθάνει στο Βιετνάμ και δεν ήξερα τι να κάνω με τη ζωή μου. Τότε, κατέληξα σε αυτό το συγκρότημα, το απολύτως αγαπημένο μου συγκρότημα. Με έκανε εύκολο στόχο και άντεξα πολύ περισσότερες μαλακίες απ’ όσες θα άντεχε ένα κανονικό άτομο.
Τα πηγαίνατε καλά με τον Frank Zappa;
Πάντα τα πήγαινα. Ήταν πάντα πολύ καλός μαζί μου. Μου έδειξε πράγματα. Ξέρεις, μου έδειξε κάποια μουσικά πράγματα, πράγματα στην κιθάρα. Είναι προφανές ότι όταν βρισκόταν στη φυλακή, για μερικούς μήνες, δημιούργησε όλα αυτά τα υπέροχα κομμάτια. Μακάρι να είχα τις κάρτες που έγραψε. Ήταν μικρές κάρτες 10×15 εκατοστά στις οποίες είχε γράψει κλίμακες και πράγματα και μου τις έδειξε. Κάθε φορά που είχαμε οποιαδήποτε συζήτηση και οποιαδήποτε αλληλεπίδραση είχα μαζί του, ήταν πάντα θετική. Ήταν συνέχεια απασχολημένος, πάντοτε είχε ένα πλεονέκτημα πάνω του, αλλά δεν μου το έδειξε ποτέ.
Είναι αλήθεια ότι ο Don θεωρούσε τη μουσική του καλύτερη από του Frank Zappa;
Δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό. Θα μπορούσα να πω ότι προσπάθησε. Αλλά είπε πολλά πράγματα και αυτοδιαψευδόταν 10 λεπτά αργότερα. Φυσικά και είπε ότι αυτό που έκανε ήταν καλύτερο απ’ ο,τιδήποτε στον πλανήτη. Είπε επίσης ότι έγραψε κάθε νότα και δεν γνώριζε καν ποιες ήταν οι νότες. Δεν μπορούσε να πει ποιο τραγούδι είναι το επόμενο. Μερικές φορές μπορούσε, αλλά ό,τι είπε δεν μπορείς να το πιστέψεις, γιατί υπάρχουν πολλές μαλακίες.
Απολαύσατε την περιοδεία στις ΗΠΑ με τους Jethro Tull τον Απρίλιο του 1972;
(Τρελά γέλια) Συγγνώμη, η ερώτησή σου είναι μια χαρά, αλλά με ρώτας για κάτι τόσο μακρινό, είμαι 71 ετών. Στην πραγματικότητα, δεν θυμάμαι την χτεσινή μέρα. Υποθέτω, αυτό που θα έλεγα είναι ο Ian Anderson. Δεν μπορώ να μιλήσω για τη συγκεκριμένη περιοδεία. Όταν δουλέψαμε μαζί τους, όποτε κι αν ήταν αυτό, ήταν μια ευκολότερη δουλειά. Ήμασταν το opening act. Ήταν ευκολότερο να κάνεις ένα μικρότερο set και να κατέβεις από τη σκηνή. Μας φρόντιζαν καλύτερα λόγω του μεγέθους και του όγκου των Jethro Tull. Επίσης, είχαμε μεγαλύτερη αλληλεπίδραση μ’ αυτούς απ’ ότι με αλλους ανθρώπους, οπότε ήταν πιο άνετα για εμάς. Το συγκρότημά μας ήταν ίσως το καλύτερο συμπαγες σύνολο σε εκείνο το σημείο, όταν ο Mark Boston ήταν στο μπάσο, εγώ ήμουν στην κιθάρα και ο John French σε drums, κρουστά κ.λπ. Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ναι, νομίζω ότι απόλαυσα την περιοδεία αλλά το να περιοδεύω δεν ήταν ποτέ τόσο διασκεδαστικό για μένα, οπότε σταμάτησα να το κάνω.
Τι σας έκανε να σχηματίσετε τους Mallard;
Το να μην ξέρω τι να κάνω αφότου έφυγα από το συγκρότημα. Όντας μόνο μουσικός και μη έχοντας εργασιακές δεξιότητες, πάντα λάτρευα την μουσική, ακόμα την λατρεύω. Κάνω εξάσκηση τρεις ώρες κάθε μέρα. Η ώθηση του Mark Boston ήταν τεράστια. Ήθελε πραγματικά να το κάνει αυτό. Του άρεσε να περιοδεύει, ήθελε να τον βλέπουν. Εγώ δεν έδινα δεκάρα γι’ αυτό, ήθελα μια δουλειά και το να περιοδεύω δεν ήταν τόσο διασκεδαστικό. Ο Mark είχε ακόμα επικοινωνία με τον Ian Anderson και ήταν η ορμητική δύναμη για να δημιουργηθεί αυτό. Αμέσως μετά που τους εγκαταλείψαμε (σ.σ: τους Captain Beefheart), διαλυθήκαμε κατά κάποιον τρόπο. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ο Mark συμφώνησε έγκαιρα με τον Ian. Αυτό κράτησε μόνο λίγους μήνες, αλλά για μένα, που ήμουν τόσο νέος, λίγοι μήνες είναι πολύς χρόνος. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήσαμε το συγκρότημα και προσπαθήσαμε να το συνεχίσουμε και ο Ian μας βοήθησε σ’ αυτό. Ξέρω ότι ήταν κακή περίοδος γι’ αυτόν, αλλά πραγματικά μας βοήθησε να το κάνουμε και γι’ αυτό έκανα τα δύο albums μαζί τους.
Είναι κολακευτικό που ο Ian Anderson θαυμάζει το ταλέντο σας; Σας αποκάλεσε «τον πιο μουσικά οργανωμένο από τα παιδιά».
Ω, το έκανε;! Ω, ευχαριστώ, Ian. Δεν έχω μιλήσει με τον Ian εδώ και χρόνια, αλλά σ’ ευχαριστώ. Ήταν πάντα πολύ καλός μαζί μου. Απλώς εξαφανίστηκε, αλλά φυσικά ήταν πολύ απασχολημένος. Αυτό είναι πολύ ωραίο εκ μέρους του. Είναι πάντα κολακευτικό. Νιώθω ότι είτε πρόκειται για οπαδό είτε για κάποιον που είναι εξαιρετικά διάσημος όπως αυτός, είναι υπέροχο να τ’ ακούς. Γεια σου, Ian! Δεν το σκέφτομαι τόσο πολύ. Απλώς κάνω ό, τι κάνω και αν σε αυτήν τη διαδικασία, κάποιος το απολαμβάνει ή επηρεάζει τη ζωή του με κάποιο θετικό τρόπο, τότε είμαι τυχερός!
Γιατί καταστρέψατε τις ηχογραφήσεις των Mallard που συμμετέχει ο Ian Anderson; Το διάβασα στη Wikipedia, στο άρθρο για τους Mallard.
Όχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν κατέστρεψα τίποτα. Δεν είχα την πρόσβαση για να το κάνω. Στην πραγματικότητα έχω έναν acetate δίσκο, ο οποίος προηγείται του βινυλίου όταν κάνεις ένα δίσκο. Έχει τον Ian στην ρυθμική κιθάρα και τον Mark να τραγουδάει. Τον έχω στο υπόγειό μου ως κάτι που συνέβη κατά τη διάρκεια αυτών των ηχογραφήσεων, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να είχα ανακατευτεί με τα master tapes ή κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, δεν μπορώ να με φανταστώ να καταστρέφω κάτι τέτοιο.
Ξαφνιαστήκατε όταν το 2003 το περιοδικό Rolling Stone σας είχε στο #62 στους 100 μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών;
Ήμουν πολύ ξαφνιασμένος, κυρίως επειδή όταν κοιτάς στη λίστα, με μερικές εξαιρέσεις -υπάρχουν μερικοί παλιοί κιθαρίστες, είναι νεκροί εδώ και πολύ καιρό- όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ πιο διάσημοι από εμένα. Νομίζω ότι ειλικρινά ήταν περισσότερο μια λίστα δημοτικότητας και όχι μια λίστα κιθαριστικών δεξιοτήτων, γιατί όσον αφορά την ίδια η λίστα, αυτή είναι γελοία (γέλια). Όλοι οι σπουδαίοι κιθαρίστες που ξέρω, δεν περιλαμβάνονται στη λίστα. Είναι απλώς η rock πλευρά των κιθαριστών και η λίστα ήταν ηλίθια εξαιτίας αυτού. Είμαι κολακευμένος, για να χρησιμοποιήσω τον όρο σου, που βρίσκομαι σε αυτήν τη λίστα, κυρίως επειδή το όνομά μου είναι ακόμα εκεί έξω, ενώ δεν έκανα συναυλίες, ούτε ήμουν εκεί έξω όπως όλοι οι άλλοι στη λίστα. Αυτό είναι κομπλιμέντο. Ο David Fricke την έκανε, οπότε θα πω: «Σ’ ευχαριστώ πολύ, αλλά οι άλλες επιλογές σου είναι πολύ κακές».
Έχετε κάποια ανάμνηση από την συναυλία των Captain Beefheart and his Magic Band με τον Larry Coryell ως opening act στο Anderson Theatre στις 15 Ιανουαρίου 1972;
Ω, φίλε! Το έχεις το πράγμα. Μπορεί να είχαμε παίξει δύο συναυλίες μαζί του, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι τη συναυλία και θυμάμαι ότι του «έριχνα», γιατί είμαι 1.95 και αυτός δεν ήταν πολύ ψηλός και έπαιζε μ’ αυτήν την τεράστια κιθάρα. Έτσι, αυτό τον έκανε να μοιάζει με 12χρονο και πάντα φαινόταν αρκετά νέος. Έμοιαζε σαν 12χρονο παιδί όταν έπαιζε, νομίζω με τον Alphonse Mouzon (σ.σ: drums) και πραγματικά υπέροχους μουσικούς. Θυμάμαι να στέκομαι στο πλάι της σκηνής και να τον ακούω. Είπα: «Εντάξει παιδιά, είστε σπουδαίοι». Επίσης, ανοίξαμε σίγουρα για τον John McLaughlin https://www.hit-channel.com/john-mclaughlin-solomahavishnu-orchestramiles-davis-2/18295 και τους Mahavishnu Orchestra, αλλά έτσι κι αλλιώς, ναι, το θυμάμαι αυτό. Θέλω να πω, ναι, ήταν υπέροχος μουσικός.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να παίξετε με τον Bo Diddley;
(Γέλια) Μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό. Ναι, το θυμάμαι και το πώς αυτό συνέβη. Θα σου πω την ιστορία πολύ γρήγορα, αν μπορώ. Ζούσα σε αυτή τη μικρή παραλιακή πόλη στο Oregon. Μόλις άνοιξαν αυτό το μικρό πάρκο που ήταν έξω για τον κόσμο και έκλεισαν τον Bo Diddley για να παίξει μια συναυλία. Μπαίνει, δεν είχε ποτέ συγκρότημα, απλώς χρησιμοποιούσε μουσικούς από την πόλη που έπαιζε. Ήμασταν στη σκηνή και ήταν κάτω στο πάτωμα, απλώς το κοίταζε και μας είπε να μην παίξουμε εκείνο το beat, το Bo Diddley beat. «Μην το παίξετε αυτό». Όταν μπήκε, έπαιζα κάποια slide πράγματα στην κιθάρα και απλά τζαμάραμε πάνω σ’ αυτό το blues πράγμα και είπε: «Όχι slide» και στη συνέχεια άρχισε να παίζει ένα τραγούδι και μπήκαμε -ενώ προφανώς συνέδεε στην κιθάρα του- εμείς αρχίσαμε να παίζουμε και έπαιζε μαζί με μας και είπε: «Ω, θα έχει πλάκα. Τα λέμε αργότερα» και αυτή ήταν η πρόβα μας. Στη συνέχεια, μόλις ανεβήκαμε στη σκηνή, είπε στον drummer να παίξει το beat, είπε σε μένα να παίξω ένα slide solo, για το οποίο δεν ήμουν έτοιμος επειδή μου είπε ότι δεν θα το έπαιζα. Όλα ήταν για αυτόν. Ξέρω τι ήταν: Φαίνεται ότι έπαιζε πιθανώς με κάποιους περιθωριακούς μουσικούς και σε αυτήν την περίπτωση, μπορούσε να καταλάβει αμέσως ότι μπορούσαμε να παίξουμε και μας άφησε να συνεχίσουμε, αλλά επίσης ήταν και λίγο ένα είδος ελέγχου από την πλευρά του. Σαν να έλεγε: «Πρέπει να με κοιτάς. Ξέρω τι συμβαίνει αν αναπτυχθεί κάποιο εγώ». Μετά, η συναυλία είχε διάρκεια δύο ωρών και ήταν πολύ καλή. Μας έβαλε σε τάξη. Ήμουν συνεπαρμένος κατά κάποιον τρόπο. Το απόλαυσε γιατί μπορούσε και πάλι να παίξει ελεύθερα.
Πόσο σημαντική ήταν για σας η επιρροή του John Coltrane;
Όσο καμμία άλλη. Θα έλεγα ότι ο Coltrane συνέβη πρώτα για μένα, από αυτό το είδος ανθρώπων. Άκουγα jazz και μάθαινα να παίζω jazz όταν ήμουν 14, αλλά όχι πολύ παθιασμένα. Φυσικά, συνέχισα όταν ο Coltrane έκανε το πράγμα με την Ινδία, μ’ αρέσει το ανατολίτικό του πράγμα και αυτά ήταν τα τραγούδια του που μου αρέσουν. Δεν μ’ άρεσαν πραγματικά τα standards που έκανε πριν από πολύ καιρό. Μου ακούγονταν τόσο παλιομοδίτικα, αλλά μόλις άρχισα να ακούω τα albums του όπως το “The European Tour”, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα καλύτερο από αυτό. Μ’ άρεσε ο Miles Davis, αλλά τον είχα (σ.σ: τον Coltrane) πάντα σ’ ένα τέλειο σημείο, κυρίως επειδή ήμουν πολύ νέος και ήθελα ν’ ακούω περισσότερες νότες. Όσο μεγάλωνα, κατάλαβα πόσο καλός ήταν ο Miles Davis, γιατί έπαιζε την σιωπή καλύτερα από οποιονδήποτε. Η επόμενη γενιά αυτού για μένα, που είχε τεράστια επιρροή πάνω μου, μετά απ’ όλα τα πράγματα των Beefheart, ήταν ο Michael Brecker. Τον θεωρούσα ως επέκταση του Coltrane και τώρα υπάρχει ο Chris Potter. Στην πραγματικότητα, εάν δεν πιστεύεις στον Θεό και δεν Τον έχεις δει ποτέ, αυτοί ήταν ζωντανοί θεοί (γέλια).
Υπάρχει μια ωραία ιστορία για τον Muddy Waters στο βιβλίο σας. Θέλετε να την μοιραστείτε μαζί μας;
Με τον Muddy; Ναι, νομίζω ότι το θυμάμαι αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που τον συναντούσα και νομίζω ότι ήμουν στο συγκρότημα ίσως μία ή δύο εβδομάδες. Συνάντησα τον Harry Partch και τον Muddy Waters μέσα στις ίδιες δύο εβδομάδες από τότε που μπήκα στο συγκρότημα. Το ίδιο πράγμα συνέβη κι όταν ανακάλυψα ότι ο Mick Jagger ήταν στο υπόγειο του συγκροτήματός μας. Ήταν το πρώτο άτομο που συνάντησα. Έτσι, ήμουν πολύ χαρούμενος που γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Παρακολουθήσαμε τον Muddy Waters στο Shelly’s Manne-Hole στο Los Angeles, όταν έπαιζε. Ο Muddy ήρθε στο τραπέζι και έκανε αυτό: «Δεν θα είμαι καλός απόψε» ή κάτι σαν να έλεγε: «Έχω κρυώσει». Είπε μια δικαιολογία και σκέφτηκα: «Αυτός είναι ο Muddy Waters». Χέστηκα από την χαρά μου για ένα μήνα. Στη συνέχεια, πήγαν να παίξουν και δεν ήξερα καν αν τον άκουγα γιατί ήμουν τόσο συνεπαρμένος τότε. Είμαι 19 και εδώ είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι: ο Harry Partch, ο Frank Zappa, ο Mick Jagger και ο Muddy Waters. Πολύ καλά.
Πώς ήταν να ζεις στο κοινόβιο του Timothy Leary;
Δεν ήμουν στο κοινόβιό του. Ήμασταν μέσα στην επικράτειά του (γέλια). Αυτός ήταν σ’ ένα κοινόβια νότια του Los Angeles και εμείς ήμασταν βόρεια του Los Angeles, αλλά είχαμε σχέση μεταξύ μας. Νομίζω, ότι ήταν σωστό για την εποχή, για μένα. Ήταν μια LSD σέχτα και άλλαξε τη ζωή μου και με άνοιξε. Είμαι χαρούμενος γι’ αυτά που είδα, έμεινα πολύ καιρό και αυτό έκανε τη μετάβαση στους Beefheart περίεργη. Εκείνη την εποχή, πήγα από τη μία σέχτα στην άλλη. Έδειξε πως τα ναρκωτικά βρίσκονταν στην καρδιά μου, σ’ εκείνη τη νεαρή ηλικία, που θα γινόμουν τόσο μεγάλο θύμα των ανθρώπων που ελέγχουν τα πράγματα. Ο Leary έκανε το πράγμα του, αλλά στην πραγματικότητα ήταν κατά κάποιον τρόπο μια χίπικη μαφία.
Γνωρίσατε ποτέ τον John Lennon;
Όχι, δεν γνώρισα ποτέ τον John.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Bill Harkleroad για τον χρόνο του.
Official Zoot Horn Rollo website: https://www.zoothornrollo.com/
