HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μάρτιος 2020. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’έναν θρυλικό drummer: τον Lee Kerslake. Είναι περισσότερο γνωστός ως μέλος των Uriah Heep και για το ότι έπαιξε drums και συνέγραψε τραγούδια στα albums “Blizzard of Ozz” και “Diary of a Madman” του Ozzy Osbourne. Έχει διατελέσει επίσης μέλος των The Gods, Head Machine, Toe Fat, National Head Band και Living Loud. Ο Lee ετοιμάζει αυτή την εποχή ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του και έχει ήδη ηχογραφήσει υλικό για ένα νέο solo album με τίτλο “Eleventeen”. Διαβάστε παρακάτω τα όσα ενδιαφέροντα μας είπε:
Πώς είναι τώρα η υγεία σας;
Όλος ο καρκίνος επέστρεψε. Κάνω ξανά θεραπεία. Συμβαίνουν αυτά. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
Αυτήν τη στιγμή εργάζεστε πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή σας. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;
Είναι υπέροχο ντοκιμαντέρ! Το έχω δει και θα βγει υπέροχο! Ένα πολύ καλοφτιαγμένο ντοκιμαντέρ. Είναι ένα ντοκιμαντέρ που βασίζεται στη ζωή μου, από τη συνάντησή μου με τους KISS, μέχρι πίσω στην ημέρα που άρχισα να παίζω drums και να δουλεύω με συγκροτήματα. Είναι υπέροχο υλικό. Βασικά, είναι ακριβώς αυτό: Καλύπτει όλα όσα ξέρω, όσα κάνω και όλους όσους συνεργάστηκα.
Ηχογραφήσατε drums, πλήκτρα και φωνητικά στο νέο σας album με τίτλο “Eleveneen”. Τι πρέπει να περιμένουν οι οπαδοί από αυτό;
Έχει διαφορετικούς ήχους. Rock ‘n’ roll ήχους. Θα θες να το ξανακούσεις, οπουδήποτε.
Περάσατε καλά όταν συναντήσατε τους Kiss πέρσι το καλοκαίρι;
Ήταν υπέροχο να βλέπεις τον Gene Simmons και τον Paul Stanley. Ήταν υπέροχο να τους βλέπεις να παίζουν. Είναι σχεδόν στην ηλικία μου και νομίζω ότι είναι απίστευτοι.
Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να εμφανίζεστε στη σκηνή με τους Uriah Heep στο “Lady In Black” στις 14 Δεκεμβρίου 2018;
Ήταν τέλεια. Μου θύμισε όλα τα πράγματα που έκανα για χρόνια, ό,τι κάναμε όλοι μαζί. Τώρα, αναρωτιέμαι πού πηγαίνει η μουσική.
Είστε περήφανος για το “Demons and Wizards” (1972) album των Uriah Heep;
Ναι, φυσικά. Είμαι εξαιρετικά περήφανος. Το κάναμε από την καρδιά μας.
Συν-γράψατε το “Spider Woman” από το “The Magician’s Birthday” (1972). Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με αυτό το τραγούδι που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Όχι, όλα όσα βρίσκονται εκεί έξω είναι καλά. Μου αρέσει όλη η μουσική που έχουν κάνει οι Uriah Heep. Είναι ένα από αυτά τα πράγματα που δεν μπορώ να παίξω, τώρα που γέρασα, εξαιτίας της σπονδυλικής μου στήλης, του καρκίνου και της αρθρίτιδας στους ώμους μου. Είναι δύσκολο. Μπορώ να κάνω μόνο ένα-δύο τραγούδια των Heep και αυτό είναι όλο.
Πιστεύετε ότι ο David Byron (τραγουδιστής των Uriah Heep) θα ‘πρεπε να έχει λάβει μεγαλύτερη αναγνώριση για το ταλέντο του;
Αναγνωρίστηκε για το ταλέντο του όσο μπορούσε. Ήταν λαμπρός τραγουδιστής. Είχε καρδιά, αλλά ήταν πάντα μεθυσμένος. Ήταν υπέροχος. Ο καλύτερος τραγουδιστής που είχαμε ποτέ.
Η χημεία ανάμεσα σε εσάς και τον Bob Daisley (Ozzy Osbourne, Rainbow -μπάσο) στα πρώτα δύο albums των Ozzy Osbourne ήταν απίστευτη. Ποιο ήταν το μυστικό;
Απλώς είχε πλάκα. Τα πηγαίναμε τόσο καλά. Φτάσαμε στην κορυφή με τα πειράματά μας και αυτό λειτούργησε. Είχαμε τα καλύτερα μέρη σε μπάσο, drums, κιθάρα. Δούλεψε. Όλα ήταν ωραία και υπέροχα. Ήταν ευχαρίστηση να δουλεύω με τον Bob.
Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν είδατε τον Randy Rhoads να παίζει για πρώτη φορά;
Ω, μου πήρε το μυαλό! Τίναξε το μυαλό μου! Απλώς είπα: «Ουάου, τι παίχτης!» Ήταν απίστευτος! Ήταν υπέροχος. Πρέπει να θυμάσαι ότι ο Randy Rhoads ήταν τόσο ταλαντούχος. Όταν ο Bob και εγώ αρχίσαμε, το ‘πιασε και συνέχισε να παίζει. Τραγουδούσα μαζί του και το τραγουδούσε πιο χαμηλά. Υπέροχος! Τέτοιο ταλέντο! Τι κρίμα!
Είναι αλήθεια ότι ο Randy Rhoads ήταν ο μεγαλύτερος οπαδός του Mick Ronson (κιθαρίστας David Bowie) στον κόσμο;
Δεν ξέρω. Δεν το νομίζω. Δεν θυμάμαι τον Randy Rhoads να τον αναφέρει. Μπορεί να ήταν οπαδός. Δεν ξέρω. Δεν θα μπορούσα να σου πω.
Γιατί δεν λάβατε credit για την συνεισφορά σας στο παίξιμο και στην σύνθεση στο “Diary of A Madman” (1981); Ήταν ιδέα της Sharon Osbourne;
Δεν λάβαμε credit για το γράψιμο το τραγουδιών. Δεν λάβαμε credit για το ότι παίξαμε drums και μπάσο. Έκλεβε μ’ αυτό τον τρόπο τους πάντες. Παίξαμε και γράψαμε τραγούδια, αλλά δεν έβαλε τα ονόματά μας σ’ αυτό.
Απογοητευτήκατε όταν ο Frankie Banali (drummer των Quiet Riot) δήλωσε ότι έγραψε την εισαγωγή του “Over the Mountain”;
Δεν τον συναντήσαμε ποτέ. Δεν θα το γνώριζε. Είναι απλώς ανόητο να το λέει αυτό. Προσπάθησε να μου πάρει τα εύσημα. Με κανένα τρόπο, ούτε σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια, δεν έκανε αυτή την εισαγωγή στο “Over the Mountain”. Εγώ την έκανα. Είναι δικό μου πράγμα. Την σκέφτηκα και την έκανα.
Ο Ozzy σας έστειλε τελικά τα πλατινένια albums σας. Ήταν ένα είδος δικαίωσης για σας;
Ναι, τα έχω στον τοίχο μου. Τα βλέπω τώρα. Και τα δώδεκα. Ήταν πολύ ωραίο που το έκανε, επειδή ήμουν πολύ άρρωστος, σχεδόν πέθανα. Ήθελα τα albums μου να τα βάλω στον τοίχο μου. Έτσι, ο manager μου το κανόνισε και έγινε. Βρίσκονται στον τοίχο τώρα.
Τι αναμνήσεις έχετε από το τζαμάρισμά σας με τον Jimi Hendrix στο Speakeasy το 1969;
Αυτό έγινε πολύ καιρό πριν μαζί με τον Joe Konas (σ.σ: κιθαρίστας των Gods). Ξέρεις, ήταν εξαιρετικός. Παίζαμε και μετά κατέβηκα, και εκεί ο Joe σηκώθηκε και μετά ο Hendrix ανέβηκε, μ’ έδειξε και είπε: «Έλα πάνω! Ελα!» Έτσι, ανέβηκα στη σκηνή και άρχισα να παίζω. Ο Trevor Burton από τους Move έπαιζε μπάσο μαζί του και ο Carl Palmer με αντικατέστησε στα drums. Ο Jimi με εκτιμούσε και μου ζήτησε ν’ανέβω και να παίξω. Μ’ έδειξε με το δάχτυλό του, κάτι που ήταν υπέροχο. Πολύ ωραίος τύπος.
Πώς ήταν να ηχογραφείτε δύο albums με τους Gods στα Abbey Road Studios;
Κάναμε δύο albums εκεί: To “Genesis” (1968) και το “To Samuel a Son” (1969). Ήταν υπέροχα. Το Abbey Road ήταν το τεράστιο studio της EMI. Ο David Paramor ήταν μηχανικός ήχου και παραγωγός και περάσαμε υπέροχα. Ήταν σπουδαίο συγκρότημα.
Έτυχε να γνωρίσετε τους Beatles εκεί;
Όχι. Συνάντησα τον Paul McCartney αργότερα, όταν πήγε να κάνει albums με το συγκρότημά του, τους Wings, φυσικά. Γνώρισα τον Paul και όταν τον έβλεπα, μιλούσαμε ο ένας στον άλλο. Με γνώριζε και του άρεσα.
Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία να κάνετε το πρώτο album των Toe Fat;
Ήταν ένα συγκρότημα στο οποίο ήμουν. Ο Cliff Bennett είχε υπέροχη φωνή. Απλώς μπήκαμε και καταφέραμε να κάνουμε ένα album. Ο Ken Hensley (σ.σ: Uriah Heep, The Gods -πλήκτρα, κιθάρα) ήταν τότε στο συγκρότημα, αλλά ο Cliff Bennett έγραψε τα τραγούδια.
Απολαύσατε την περιοδεία με τους Derek and the Dominos όταν ήσασταν μέλος των Toe Fat;
Δεν θυμάμαι να περιοδεύω με τους Derek and the Dominos, αλλά είχε πολύ πλάκα. Το συγκρότημα ήταν καλό και περάσαμε υπέροχα. Απόλαυσα τα πάντα στην καριέρα μου, από το ξεκίνημα και μετά.
Αισθάνεστε τυχερός ως drummer που παίξατε με πολλούς σπουδαίους μπασίστες όπως οι Greg Lake, John Glascock, Bob Daisley, Gary Thain, John Wetton και Trevor Bolder;
Κάποια στιγμή ήταν όλοι στους Uriah Heep. Έφερα τον Greg Lake στους Gods, γιατί ήξερα την οικογένειά του και επίσης έφερα τον John Wetton στο συγκρότημα (σ.σ: τους Uriah Heep), επειδή αυτοί ήταν από το Bournemouth, την γενέτειρά μου. Όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας, οπότε είχε πλάκα. Ο John Wetton ήταν υπέροχος μπασίστας. Πάρα πολύ έξυπνος. Ήταν όμως ο Trevor Bolder που ταίριαζε με το συγκρότημα. Ήταν απλώς ένα μπασίστας που μπορούσες να βασιστείς.
Οι Robert Fripp, Greg Lake, Mick Taylor και άλλοι επισκέπτονταν το σπίτι σας στη 44 Dukes Avenue στο Chiswick του Λονδίνου. Περάσατε καλά τζαμάροντας με αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς;
Ο Greg Lake έμενε μαζί μας όταν ήμασταν εκεί. Ήταν το σπίτι μας. Μοιραζόμουν ένα δωμάτιο μαζί του. Αυτό ήταν το σπίτι του συγκροτήματος (σ.σ: The Gods). Ο Greg Lake, ο Ken Hensley, εγώ, ο Joe Konas και στο τέλος ο John Glascock. Ο Robert Fripp ερχόταν και έπαιζε με τον Greg Lake, αλλά απλώς ήταν μόνο τζαμαρίσματα. Ήταν υπέροχη εποχή.
Θαυμάζατε τον John Bonham και επίσης έτυχε να τον γνωρίσατε. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτόν ως άτομο και ως drummer;
Τον λάτρευα τρελά. Ήταν ένας από τους σπουδαιότερους drummers που γνώρισα ποτέ! Είναι τόσο απλό.
Πώς συνέβη να ιδρύσετε τους Living Loud με τους Bob Daisley, Steve Morse (Deep Purple, Dixie Dregs – κιθάρα) και Jimmy Barnes (τραγουδιστής των Cold Chisel);
Ήταν μια ιδέα του manager του Bob Daisley. Είπε: «Γιατί δεν παίρνουμε τον Jimmy Barnes να τραγουδήσει;». Πήγαμε στην Αυστραλία. Φυσικά, είχαμε τον Steve Morse να παίζει κιθάρα στα τραγούδια που γράψαμε και ήταν και κάποια του Ozzy. Γι’ αυτό ήταν σημαντικό να έχουμε τους μουσικούς: τον Steve Morse, τον Bob Daisley, τον Don Airey, εμένα και τον Jimmy Barnes. Ο Jimmy Barnes είχε τη σωστή φωνή για να κάνει το Ozzy υλικό, έτσι το κάναμε. Ήταν τέλεια! Υπέροχα. Είχαμε δύο standing ovations εκεί.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή μουσική;
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τα τραγούδια που γράφτηκαν στη δεκαετία του ‘60, του ‘70 και του ‘80 ήταν πολύ ανώτερα. Είχαν πολύ καλύτερα μουσικά θέματα, μελωδίες, στίχους, τα πάντα.
Νιώθατε λίγο νευρικά όταν παίζατε μπροστά στον Keith Moon (The Who – drums) στο Speakeasy;
(Γέλια) Ω, όταν ένα συγκρότημα από το Bournemouth έπαιζε εκεί, συνήθιζε να επισκέπτεται το Speakeasy με την φίλη της τότε κοπέλας μου -όχι την ερωμένη μου, ήταν φίλη της κοπέλας μου. Ερχόταν μαζί του εκεί (σ.σ : τελικά παντρεύτηκαν). Έτσι, συνηθίζαμε να μιλάμε και να κουβεντιάζουμε. Το συγκρότημα λεγόταν The Nite People κι ανέβαινα να παίξω drums μαζί τους. Ήταν συγκρότημα του Bournemouth. Υπέροχο συγκρότημα. Ήταν ωραίο ν’ ανεβαίνεις και να παίζεις μαζί τους και ο Keith ανέβαινε κι έπαιζε.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Lee Kerslake για τον χρόνο του.
Lee Kerslake documentary Facebook page: https://www.facebook.com/theleekerslakerockparty/
