HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Απρίλης 2020. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό κιθαρίστα: τον Rick Derringer. Το 1965, το συγκρότημά του, The McCoys κυκλοφόρησε το “Hang On Sloopy”, που έφτασε στο #1 στα Billboards charts. Αργότερα, δούλεψε με τους Johnny Winter και Edgar Winter, πριν ξεκινήσει μια επιτυχημένη solo καριέρα. Έχει επίσης συνεργαστεί με τους Ringo Starr, Steely Dan, Alice Cooper, Kiss και άλλους. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Ποια είναι τα projects με τα οποία ασχολείστε αυτήν τη στιγμή;
Αυτήν τη στιγμή, δουλεύουμε πάνω στο Rick Derringer Radio. Θα το λειτουργήσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δουλεύουμε πάνω σε ένα ολοκαίνουργιο album. Απλώς, η δουλειά δεν σταματά ποτέ. Μου αρέσει να παίζω κιθάρα τώρα.
Η μουσική σας είναι πλέον διαθέσιμη στο Patreon.com. Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες σχετικά με αυτό;
Ναι, https://www.patreon.com/RickDerringer. Έχω πολλή μουσική εκεί που κανείς δεν έχει ακούσει προηγουμένως. Όλα τα ολοκαίνουργια τραγούδια και videos που τα συνοδεύουν. Επίσης, έχουμε live videos από την οικογένεια και τα κατοικίδιά μας. Πολύ προσωπικό υλικό. Καλούμε τους ανθρώπους να γίνουν μέλη της οικογένειάς μας.
Άλλαξε τη ζωή σας το “Hang On Sloopy” των McCoys (1965); Έφτασε στο #1 στα Billboard Charts!
Ναι, ήταν το #1, ενώ το “Yesterday” των Beatles ήταν το #2. Είμαι τώρα επαγγελματίας από το 1965 και δεν ξέρω αν θα ήταν δυνατό, αν δεν υπήρχε το “Hang On Sloopy”.
Περιμένατε την επιτυχία του “Rock and Roll, Hoochie Koo” από το solo album σας “All American Boy” (1973);
Είχα ήδη ηχογραφήσει το “Rock and Roll, Hoochie Koo” σε δύο διαφορετικά albums: με τον Johnny Winter (σ.σ: στο “Johnny Winter And” -1970) και με τον Edgar Winter στο “Roadwork” των White Trash (1972), το οποίο είναι live album και το έπαιξα σε πολλές συναυλίες, οπότε είχα μια καλή ιδέα ότι το “Rock and Roll , Hoochie Koo” θα γινόταν πολύ επιτυχημένο.
Τι το ξεχωριστό είχε το να παίζεις δίπλα στον Johnny Winter;
Ο Johnny Winter ήταν πολύ αξιοσέβαστος blues κιθαρίστας και όταν έπαιζα με τους McCoys, με βοήθησε πραγματικά με το κοινό. Είδαν ότι ήμουν ισότιμος με τον Johnny Winter. Σκέφτηκαν: «Αν ο Johnny Winter θεωρείται σπουδαίος, αυτός ο τύπος, ο Rick Derringer, πρέπει επίσης να είναι πολύ καλός».
Αντιμετωπίσατε προβλήματα στο editing του τραγουδιού “Frankenstein” (1972) του Edgar Winter;
Το “Frankenstein” ήταν ένας πραγματικά υπέροχος δίσκος. Ήμουν ο παραγωγός του (σ.σ: του album “They Only Came Out at Night” του Edgar Winter -1972). Η δισκογραφική εταιρεία δεν είχε καλές ιδέες. Είπαν ότι δεν θα ταίριαζε σε αυτό το δίσκο, αλλά ο παραγωγός Bill Szymczyk (σ.σ: The Eagles) και εγώ, και οι δύο συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν πιθανώς το καλύτερο τραγούδι του album. Λοιπόν, αποδειχτήκαμε πολύ σωστοί και αυτό έγινε #1. Άλλος ένα # 1 δίσκος.
Λατρεύω το παίξιμό σας στο “Tobacco Road” από το “Roadwork” (1972) live album των Edgar Winter’s White Trash! Είστε περήφανος για αυτήν την εκτέλεση;
Μου αρέσει ιδιαίτερα το album “Roadwork”. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου albums. Αυτό το συγκρότημα με το οποίο παίζαμε στην περιοδεία: με τον Bobby Ramirez στα drums, τον Randy Jo Hobbs στο μπάσο, τον Jerry LaCroix στο τραγούδι και τον Jon Smith να παίζει σαξόφωνο, ήταν απλώς ένα σπουδαίο συγκρότημα. Για μένα, είναι ένα από τα καλύτερα live albums που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Ανοίξατε για τους Led Zeppelin στο Day on the Green στο Oakland της California στις 23-24 Ιουλίου 1977. Τι αναμνήσεις έχετε από αυτές τις συναυλίες;
Ήταν οι δύο τελευταίες συναυλίες που έπαιξαν ποτέ οι Led Zeppelin στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά από αυτές, όταν επέστρεψαν στην Αγγλία, είχαν προβλήματα υγείας, ο John Bonham πέθανε και σχεδόν σταμάτησαν να παίζουν συναυλίες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, οι συναυλίες στο Day on the Green ήταν οι δύο τελευταίες συναυλίες που έπαιξαν ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες και ήταν πραγματικά υπέροχες συναυλίες. Υπήρχε τεράστιο κοινό, το γήπεδο ήταν γεμάτο κόσμο. Κάποιοι είπαν ότι υπήρχαν ίσως 100.000 άνθρωποι και ήταν εκπληκτικές συναυλίες.
Ο Eddie Van Halen είπε ότι αντιγράψατε το solo του στο “Eruption” ενώ στην πραγματικότητα αυτός αντέγραψε το solo στο “Rock and Roll, Hoochie Koo” από το album “Derringer Live” (1977) όπου παίζετε επίσης το “You Really Got Me” (The Kinks). Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι το κάνατε πρώτος;
Ναι. Αγαπώ τον Eddie Van Halen. Το συγκρότημά μου που λεγόταν Derringer, είχε έναν μουσικό ονόματι Danny Johnson. Ο Johnson ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδα ποτέ να κάνει αυτήν την τεχνική tapping στην ταστιέρα. Ο Eddie Van Halen είπε ότι συνήθιζε να έρχεται και να βλέπει τον Danny Johnson και εμένα, να παίζουμε στο συγκρότημα Derringer, πριν καν αυτοί γίνουν επιτυχημένοι. Έτσι, η ιδέα μου ήταν ότι ο Eddie αντέγραψε πολύ από αυτή την τεχνική tapping από τον Danny Johnson, που ήταν στο συγκρότημά μου και προφανώς το “You Really Got Me” ήταν ένα από τα τραγούδια μας στο encore για πολύ καιρό. Έτσι, ο Eddie μπορεί να μας άκουσε να παίζουμε και αυτό.
Οι Van Halen διασκεύασαν το “Rock and Roll, Hoochie Koo” πριν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους!
Ναι, έπαιζα εκείνο το μεγάλο σε διάρκεια κιθαριστικό solo στο “Rock and Roll, Hoochie Koo” για πολλά χρόνια και ο Eddie με άκουσε πολλές φορές να παίζω (γέλια). Αγαπώ τον Eddie Van Halen.
Τζαμάρατε πολλές φορές με τον Jimi Hendrix στο Scene Club στη Νέα Υόρκη. Τι αναμνήσεις έχετε από τον Jimi;
Το συγκρότημά μου, οι McCoys αποκαλούνταν η house band του Scene, πράγμα που σημαίνει ότι παίζαμε εκεί τακτικά. Εξαιτίας αυτού, είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε με πολλούς σπουδαίους rock ‘n’ roll μουσικούς και ένας από αυτούς ήταν ο Jimi Hendrix. Ο Jimi Hendrix ερχόταν και έπαιζε συχνά. Ένα βράδυ, η κιθάρα μου εκλάπη από το καμαρίνι και ο Jimi μου είπε: «Γιατί απλώς δεν χρησιμοποιείς μια-δυο από τις κιθάρες μου;» Μου δάνεισε τις κιθάρες του, έτσι ώστε να μπορέσω να συνεχίσω να παίζω για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Εσείς παίζετε στο live bootleg (“Bleeding Heart” ή “Woke Up This Morning and Found Myself Dead”) μαζί με τον Jimi Hendrix και τον Jim Morrison;
Ναι, ήμουν εκεί εκείνο το βράδυ και μπορείς να με ακούσεις να παίζω κάποια μουσική στο βάθος. Ήμουν σίγουρα εκεί. Είδα τους πορτιέρηδες να κουβαλάνε τον Jim Morrison έξω από το club, πολύ μεθυσμένο.
Παίξατε υπέροχη slide κιθάρα στο “Show Biz Kids” από το “Countdown to Ecstasy” album των Steely Dan (1973). Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία να κάνετε αυτή την ηχογράφηση;
Ναι, έπαιξα στο demo δίσκο που έκανε ο Donald Fagen (σ.σ: φωνητικά, πλήκτρα), οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν Steely Dan. Έτσι, τους ήξερα πολύ καλά και όταν μου ζήτησαν να παίξω στο “Show Biz Kids”, ήμουν ενθουσιασμένος και μου αρέσει επίσης το solo στο “Chain Lightning” (σ.σ: από το “Katy Lied” -1975). Κι αυτό είναι καλό.
Πώς ήταν το να είσαι στο ίδιο συγκρότημα με τον Ringo Starr;
Ω, όταν έπαιζα με Ringo κατάφερα να παίξω σε όλο τον κόσμο. Έπαιξα τρία χρόνια με τον Ringo Starr και παίξαμε συναυλίες στην Ευρώπη, σε όλη τη Ρωσία, παίξαμε στη Νότια Αμερική, τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ανατολή, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και ήταν πολύ διασκεδαστικό. Σου έδινε την εμπειρία του να είσαι ένας Beatle.
Περάσατε καλά όταν ο Paul McCartney έπαιξε με τον Ringo στο τραγούδι “Birthday” στο Radio City Music Hall στις 7/7/2010;
Ναι, ήταν έκπληξη. Το συγκρότημα ενημερώθηκε για αυτό, γιατί είχαμε ένα soundcheck και μια πρόβα με τον Paul McCartney. Μας είπαν: «Μην το πείτε στον Ringo, γιατί είναι μεγάλη έκπληξη». Σίγουρα, όλοι ορκιστήκαμε, κανείς δεν το είπε στον Ringo και ήταν πραγματικά έκπληκτος όταν ο Paul βγήκε στη σκηνή. Έτσι, έπαιξα στη σκηνή το “Birthday” με τον Paul και τον Ringo.
Ποιο είναι το μυστικό της μακροχρόνιας φιλίας και συνεργασίας σας με τον Edgar Winter;
Ο Edgar και εγώ, συναντηθήκαμε το βράδυ που ο Johnny Winter άκουσε για πρώτη φορά τους McCoys να παίζουν. Ο Edgar ήταν αυτός που έπεισε τον Johnny να χρησιμοποιήσει τους McCoys ως το νέο του συγκρότημα. Ήμασταν στην πραγματικότητα οι Johnny Winter and The McCoys, αλλά ο κόσμος δεν ήθελε τότε να χρησιμοποιεί το “The McCoys”, οπότε απλώς το αφαίρεσαν και μας αποκαλούσαν “Johnny Winter And”. Αλλά ήταν εκείνο το βράδυ που συνάντησα τον Edgar Winter, ο οποίος έπεισε τον Johnny ότι ήταν καλή ιδέα να χρησιμοποιήσει τους McCoys ως το συγκρότημα που θα τον συνόδευε και από τότε ο Edgar και εγώ είμαστε καλοί φίλοι και παίζουμε συναυλίες.
Η διασκευή σας στο “Pride and Joy” του Stevie Ray Vaughan [από το “Hats Off To Stevie Ray (L.A. Blues Authority Volume III)” του 1993] είναι καταπληκτική. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό το τραγούδι;
Για ακόμα μια φορά, γνώριζα τον Stevie Ray Vaughan. Συνήθιζα να πηγαίνω και ν’ ακούω το συγκρότημα Double Trouble. Ο κιθαρίστας Jimmie Vaughan, ο αδερφός του Stevie μου είπε: «Πήγαινε κάποιο βράδυ και άκου τον αδερφό μου να παίζει». Ο Stevie έπαιζε μόνο σε pubs και με την πρώτη ευκαιρία που είχα να τον δω, τον άκουσα να παίζει και επέστρεψα στη Νέα Υόρκη. Υπήρχε ένα γνωστό στέλεχος δισκογραφικής ονόματι Jerry Wexler, ο οποίος ήταν επίσης καλός μου φίλος και ήταν στην Atlantic Records. Είπα στον Jerry Wexler: «Άκουσα αυτόν τον σπουδαίο κιθαρίστα στο Texas. Νομίζω ότι θα ήταν υπέροχος για την εταιρεία σας» και μου είπε: «Είναι λευκός που παίζει blues, ε;» Είπα: «Ναι» και μου λέει: «Λοιπόν, δεν ξέρω αν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε τώρα» (γέλια). Ο Jerry Wexler έχασε την ευκαιρία να υπογράψει τον Stevie Ray Vaughan προτού τον ανακαλύψει οποιοσδήποτε άλλος. Ο David Bowie στη συνέχεια τον βοήθησε να γίνει διάσημος.
Κάνατε παραγωγή σε μερικά demos των Savatage, αλλά όχι σε album. Τι πήγε στραβά με την Atlantic Records, ειδικά με τον Jason Flom (τότε στο τμήμα A&R, αργότερα πρόεδρος);
Ναι, ο Jason Flom μου ζήτησε να προσπαθήσω να κάνω παραγωγή σε μερικά τραγούδια με τους Savatage, το οποίο κι έκανα… αλλά στον Jason Flom δεν άρεσε πραγματικά η δουλειά που κάναμε όλοι μαζί. Ζήτησε από κάποιον άλλο να πάει και να κάνει παραγωγή στους Savatage. Δεν θυμάμαι ποιος το έκανε (σ.σ: ο Max Norman -Ozzy Osbourne, Megadeth), αλλά μου άρεσαν οι Savatage. Πίστευα ότι κάναμε καλή δουλειά μαζί.
Ποιες είναι οι επιρροές σας ως κιθαρίστας;
Μου αρέσουν οι Les Paul, Chet Atkins, Jimi Hendrix, George Benson. Μου αρέσουν πολλοί τέτοιου είδους κιθαρίστες. Πρόσφατα, μου αρέσει ο Eric Gales… Ας δούμε ποιος άλλος είναι πραγματικά καλός τώρα; Δεν ξέρω. Είναι πάρα πολλοί για ν’ αρχίσω να τους ξεχωρίζω. Μου αρέσουν πολλοί κιθαρίστες.
Πώς έτυχε να γνωρίσετε τον John Lennon;
Τον John Lennon! Ζούσα στο Manhattan, όπως κι αυτός. Επρόκειτο να κάνει μια συναυλία στο Detroit για τον John Sinclair, έναν διάσημο πολιτικό ακτιβιστή (σ.σ: και manager των MC5) εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι συνελήφθη και έπρεπε να δικαστεί. Έτσι, ο John Lennon σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να παίξει κάποιου είδους φιλανθρωπική συναυλία για τον John Sinclair στο Detroit και μου ζητήθηκε να γίνω μέλος του συγκροτήματος του John σε αυτή τη συναυλία. Θα χρησιμοποιούσε επίσης έναν άλλο τύπο ονόματι David Peel και ορισμένα μέλη του συγκροτήματός του, αλλά όταν ήρθε η ώρα για τη συναυλία, για κάποιο λόγο, δεν μπορούσα να πάω στο Detroit, οπότε δεν έπαιξα στην συγκεκριμένη συναυλία. Αλλά είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τον John και την Yoko στο διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη και να παίξω κιθάρα με τον John. Ο John ήταν πολύ καλός τύπος. Είχε καλή αίσθηση του χιούμορ όσον αφορά τη Yoko και ειδικά την τέχνη της. Απλώς αποδείχθηκε πολύ καλός άνθρωπος. Τα πήγαινα πολύ καλά με τον John.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή μουσική;
Πιστεύω ότι όλη η μουσική είναι καλή μουσική. Σήμερα, έχουμε πολύ μεγάλη συμμετοχή των ηλεκτρονικών και των υπολογιστών για το γούστο μου, αλλά πιστεύω ότι όταν κάνεις τόσα πολλά με τους υπολογιστές, τότε αφαιρείς πολλές από τις ανθρώπινες ιδιότητες. Σίγουρα δεν είχαμε όλους αυτούς τους υπολογιστές τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70. Έτσι, με πολλούς τρόπους, η μουσική τότε ήταν πιο πραγματική, πιο ανθρώπινη.
Μετανιώνετε για κάτι στη ζωή σας;
Ω, πιθανώς δεν θα είχα πάρει όλα αυτά τα πολλά ναρκωτικά, που παίρναμε στη δεκαετία του ‘60 και του ‘70, αλλά εκτός απ’ αυτό, είμαι ευλογημένος από τον Θεό και μου δόθηκε αυτό το ταλέντο που δεν το έχουν πολλοί άνθρωποι και πάντα ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό το ταλέντο. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ευχαριστώ τον Κύριο.
Σας άρεσε ο Alvin Lee (Ten Years After) ως κιθαρίστας;
Ναι!!! Χριστέ μου, εκείνη την εποχή, για αρκετό καιρό, ήταν σαν ο #1 τύπος! Νομίζω ότι ήταν καλός στο να παίζει πολύ γρήγορα. Ο Alvin Lee ήταν πολύ καλός κιθαρίστας.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Rick Derringer για τον χρόνο του.
Rick Derringer Official website: https://www.rickderringer.com/
Rick Derringer official Facebook page: https://www.facebook.com/rickderringerofficial/
